Assistentie-
woningen
in Veurne
Ik schrijf mij graag in voor de 1ste steenlegging op 25 maart om 11u
Ik schrijf mij graag in voor de 1ste steenlegging op 25 maart om 11u
Zuidburg is een nieuw topproject met luxe zorgflats,
de nieuwe trend in wonen. Een assistentiewoning is immers de ideale formule voor wie een jaartje ouder wordt, actief en zelfstandig wil blijven maar ook de zekerheid en veiligheid verlangt van een woonomgeving met een beetje extra hulp.
Bibliotheek
en polyvalente ruimte
Pendeldienst & laadpunten
voor elektrische fietsen
Fitness
& revalidatie
Betaalbare huurprijzen
Veurne
leven aan de kust met de dynamiek van een stad
Woonassistent
& crisiszorg
12% BTW
geen onroerende voorheffing
Q-vastgoed-
plan € 70.000
Met zijn eigentijdse architectuur op mensenmaat, hoogwaardige materialen en ecovriendelijke bouwtechnieken is Zuidburg pure kwaliteit. Alles is voorzien voor uw comfort, uw veiligheid en de duurzaamheid van uw investering.
Ouderen zo lang mogelijk thuis laten wonen? Het is een slechte beleidskeuze, zegt onderzoekster Emma Volckaert. (KU Leuven). ‘Een beter advies zou zijn: denk goed na over later en verhuis op tijd.’
Uit De Standaard door Veerle Beel
Het Vlaams beleid mikt sterk op informele zorg, maar kinderen wonen vaak niet zo dichtbij.
Al tien jaar lang pleiten opeen¬volgende Vlaamse ministers van Welzijn ervoor om zo lang mogelijk thuis te blijven wonen als je ¬ouder wordt. Liefst zo zelfredzaam mogelijk, en als de carrosserie toch ¬begint te sputteren, kan het ‘informele netwerk’ hulp bieden. Daaronder verstaat men kinderen of ¬buren die een handje toesteken.
Emma Volckaert, die zopas haar doctoraatstitel behaalde met Oud vasthouden, is erg kritisch voor die benadering. Ze stoelt haar kritiek op een stevige basis: vier ¬bevragingsrondes bij 60- en ook 80-plussers, in vijf regio’s in ¬Vlaanderen: de Westhoek, de Kempen, onder pensioenmigranten aan zee, bij huurders in de stad (Gent) en bewoners van de stadsrand.
‘De keuze van het beleid om mensen lang thuis te houden gaat uit van een heleboel veronderstellingen, waaraan de meerderheid van ouderen niet beantwoordt. Uit eerder onderzoek van het Steunpunt Wonen en de Belgian Ageing Studies bleek al dat meer dan acht op de tien huizen niet geschikt zijn om ouder in te worden, omdat ze te veel drempels en trappen hebben. Zelfs nieuwbouwappartementen zijn nog altijd niet verplicht om aan toegankelijkheidseisen te ¬voldoen. Buurtwinkels en buren verdwijnen, kinderen wonen ver weg, buurten zijn niet zo hecht als gedacht. De plek waar je woont, is dus een heel belangrijke para¬meter, waar het welzijnsbeleid geen rekening mee houdt.’
‘God spaar mij daarvan. Ik kan het mij niet voorstellen. Dat is een probleem waar we niet over nadenken.’
(Eigenaar, Westhoek, 69 jaar)
‘Het is een van de belangrijkste vragen die je je moet stellen’, zegt Volckaert. ‘Het hele woonbeleid in ons land is gericht op mensen die autorijden. Op een zeker ¬moment lukt dat niet meer. Je ziet minder goed, je hoort slechter of de armen of benen willen niet meer mee. De hele dag in de zetel blijven zitten is geen optie. Je moet bewegen om gezond te ¬blijven en buitenkomen om ¬mensen te zien.’
‘Door de verkavelingsdrift en de vele lintbebouwingen hebben veel Vlamingen de auto nodig om naar de winkel, de dokter of de apotheker te gaan. Als je ouder wordt, is het belangrijk dat je daar ook te voet of met het openbaar vervoer naartoe kan. Anders zit je gevangen in je eigen huis.’
‘Ge komt dan naar het centrum en ge denkt: ik heb er een beenhouwer, ik heb er dingen, maar in de praktijk is het allemaal veel te duur. Want dat zijn allemaal luxewinkels.’
(Huurder, Gent, 73 jaar)
Is het in de stad beter? Niet voor iedereen: ‘De gewone buurt¬winkels zijn ook uit de steden verdwenen. Door gentrificatie krijgen buurten soms een elitairder profiel. Ook door migraties veranderen wijken van karakter. Als de Poolse kruidenier de Turkse komt vervangen, en er op de etiketten ¬alleen Pools staat, voelen velen zich ontheemd. Goedkope supermarkten liggen vaak aan de rand van de stad en zijn zonder auto onbereikbaar.’
‘Goh, neen, ik wil die daar niet mee belasten. En daarbij da’s niet zo simpel. Ik heb één zoon en die werkt in Brussel. De andere werkt in Geel. We zien ze wel regelmatig. Als we naar Geel gaan, maken wij daar meteen een daguitstap van. Ja, dan zijt ge toch drie uur onderweg hé.’
(Eigenaar, stadsrand, 71 jaar)
Volckaert: ‘Het Vlaams beleid mikt sterk op informele zorg om ‘in eigen huis te blijven wonen’ mee mogelijk te maken. Maar kinderen wonen vaak niet zo dichtbij. Ze ¬gingen elders studeren en bleven daar plakken, of vertrokken voor hun werk naar de stad of het buitenland. Voor ouderen in de Westhoek is dat veel meer het geval dan in de meer verstedelijkte Kempen. Daar zijn er enkele grote werk¬gevers en er is meer verkaveld, waardoor kinderen vaker in de buurt bleven wonen.’ ‘Als kinderen kunnen helpen, doen ze vooral boodschappen, of klusjes, en de administratie. Intieme, lichamelijke zorg blijkt toch eerder uitbesteed te worden aan professionals.’
‘Momenteel heb ik met niemand contact. Van hiernaast, dat is een goeiedag zeggen. Maar ik heb niet echt contact. Ik heb daar geen last van, ik ben nog te veel weg, ik bedoel: ik zit hier ook niet te verkommeren.’
(Sociale huurder, Gent, 72 jaar)
Volckaert: ‘Op veel plaatsen kent men zijn buren niet echt, of men loopt er zelden of nooit bij elkaar binnen. Iedereen kent wel een buur die heel goed zorgt voor een andere buur, maar dat is toch eerder de uitzondering. Op uitzonderingen kun je geen beleid bouwen.’
Conclusie? Volckaert: ‘Er is dringend nood aan een landelijke campagne die vijftigers, zestigers en zeventigers doet nadenken over waar ze later willen wonen. Dat is belangrijker dan ooit, tot op hoge leeftijd. Als je huis niet toegankelijk is, de buurt niet levendig en je mobiliteit beperkt, kun je maar beter verhuizen. Dat is ons advies: op tijd verhuizen, om je oude dag op een betere plek door te brengen.
‘Verhuizen veroorzaakt wel stress. Je laat zoveel herinneringen achter die je een gevoel van “erbij horen” gaven. Verhuis dus op tijd, naar een plek die je zelf kiest en die je graag hebt, zodat je je daar ook weer “thuis" kunt voelen.’
Johan Dezeure (73j.) is de oudste zoon van negen kinderen. Zijn ouders Roger en moeder Astrid Vanneste hadden de handen vol en hielden er nog een druk sociaal leven op na. Het waren andere tijden, hard labeur op de boerderij werd afgewisseld met eenvoudige ontspanning en in het geval van vader Roger ook politiek engagement in z’n gemeente Izenberge (nadien omwille van de fusies in Leisele en Alveringem) én de provincie. Hun kinderen waren dit dan ook met de paplepel ingegeven. Sociaal leren functioneren in een gezin en een dorpsgemeenschap hoorde bij hun opvoeding.
“In onze familie was er van jongs af aan tijd voor sociaal leven. Naast school en het werk op de hoeve waren landbouwverenigingen en allerlei bijscholingen en cursussen, in functie van de landbouwerstiel, heel normaal”, vertelt Johan. Vader Roger had snel door dat boeren een kolfje naar de hand was van zijn oudste zoon Johan. Een jong fanaat in hart en nieren. Er werd een hoeve overgenomen met een langdurige pacht en het echte leven kon starten voor zijn oudste. Johan maakte zich het vak eigen met volle verantwoordelijkheid en klopte vele uren op de ouderlijke hoeve en op de nieuwe. Daarnaast maakte hij tijd voor de jongerenbeweging KLJ en dat leidde vlug naar een ander belangrijk onderdeel van het leven.
Eerst verliefd worden en vervolgens huwen was tijdens de vorige eeuw voor de hand liggend. “Voor iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel wel een flinke stap als 20-jarige”, vertelt Johan. “En toen ik Frieda De Baenst uit Stavele leerde kennen, leek mijn toekomst uitgezet. In 1971 stapten we in het huwelijksbootje en kon ik samen met mijn lieve vrouw in Vinkem de hoeve betrekken. We leerden de klappen van de zweep kennen op de boerderij en ook als gezin probeerden we steeds het positieve te zien.”
“Enkele negatieve ervaringen met ons melkvee betekende niet dat we het hoofd lieten hangen. We bleven verder bijscholen en investeren én profileerden ons als een moderne ‘speler’ met visie naar de toekomst.”
“Heel erg was het verlies van mijn echtgenote die op veel te jonge leeftijd stierf na een langdurige ziekte. Een periode van vallen en opstaan, hoop krijgen en uiteindelijk toch bezwijken. Van een snelle ommekeer in mijn leven als jonge weduwnaar met drie kinderen was weinig sprake. Met steun van mijn familie en de hulp van enkele jonge zussen, Familiehulp en het plaatselijke lerarencorps van het dorpsschooltje kon ik me uit de slag helpen. Het was een zware periode en gelukkig stond ik er niet alleen voor.”
Door een brede kennissenkring en mijn engagement in KLJ-middens kwam er een andere vrouw op mijn pad want ik was pas jonge dertiger toen Frieda er niet meer was. Samen met Magda Veys kon ik het verlies in mijn vorige relatie beter plaatsen want zij had eveneens in dezelfde schoenen gestaan en was heel vroeg haar man verloren.
Mijn interesses brachten me bij heel wat andere mensen en groeperingen en stimuleerden om telkens opnieuw open te staan voor een nieuwe aanpak. Zo leerde ik Magda beter kennen en bewonderen en gingen we van start om ons nieuw grote gezin een extra boost te geven. Haar sterke moederwens maakte plaats voor vier extra kinderen.
“Mijn eerste drie kinderen en de vier kinderen uit mijn nieuwe relatie werden ‘onze’ kinderen en door fijne opbouwende gesprekken in open communicatie werden kleine misverstanden goed aangepakt en problemen vlot uit de weg geruimd”, zegt Johan met zekere trots.
“Dat werd opnieuw een bijzonder emotionele en heftige periode… heel zwaar om te verwerken en boos om wat mij nu opnieuw overkwam. Ook deze keer kon ik met mijn geloof en mijn ondertussen volwassen kinderen heel wat moed putten uit de voorbije 25 jaar die ik met Magda had mogen samenleven”, mijmert Johan luidop.
“Mijn tweede vrouw was spiritueel en luistervaardig. Heel wat mensen met problemen konden bij haar terecht. We vulden elkaar goed aan zowel voor het werk op de hoeve als in onze gesprekken over ons gezin… Jammer dat het te snel voorbij was en ik haar op 53-jarige leeftijd heb moeten laten gaan.”
Het melkveebedrijf was een realisatie van hen beiden en samen met de zeven kinderen had het koppel genoten van sterk variërende activiteiten. Op een gelukkige en evenwichtige manier kunnen samenleven en toch de kans krijgen om persoonlijke interesses uit te oefenen was belangrijk voor dit paar.
De hoeve te Vinkem (Beauvoorde) werd in 2011 overgenomen door zoon Pieter die samen met zijn echtgenote Tine het werk verderzet. Johan heeft echter nog heel wat energie over. Hij runt samen met zijn schoondochter enkele vakantiewoningen die zich bij de hoeve bevinden. Zo gaat hij op een zelfstandig manier verder met zijn leven. Als 73-jarige blijft ondernemen een noodzaak en neemt hij, nu als gepensioneerde, zoveel mogelijk het heft in eigen handen. Toch beseft hij dat, door wat hij eerder meemaakte, een goeie gezondheid noodzakelijk is en daar komt wel wat geluk bij te kijken.
Johan blijft echter zijn rustige zelf en kocht enkele jaren terug op de rand van Veurne een ruime assistentiewoning. In de woonappartementen Zuidburg, langsheen de Vaartstraat, met zijn grote groene zone middenin geniet hij van de rust maar beseft hij dat er een dag komt dat hulp noodzakelijk kan zijn. Als landbouwer waren de groene weiden nooit ver af en de herinnering aan het boerenleven blijft zo dichtbij. De momenten waarop Johan mijmert over zijn voorbije leven, zijn echtgenotes, zijn kinderen en zijn hoeve zijn nooit veraf…
Hij blijft vandaag zeer actief en is nog niet aan zorg toe. Denken aan morgen en plannen maken, getuigt van inzicht en zin voor realiteit. Johans agenda blijft goed gevuld want met zo’n grote familie valt er wel altijd iets te beleven. Ondertussen zijn er verschillende kleinkinderen bij die hij regelmatig wil zien.
Wie zich te veel zorgen maakt over wat de toekomst brengen kan, zou er een depressieve bui kunnen aan overhouden. Er zijn heel veel onzekerheden en vraagtekens. De toestand van het milieu voor onze kinderen, de oorlog in Oekraïne met daaruit volgend stijgende voedsel- en energieprijzen en nog heel veel andere moeilijkheden en problemen, doen twijfels rijzen over onze aanpak. Als enkeling kun je alleen maar toekijken en een heel klein beetje vegen voor eigen deur. Johan Dezeure kreeg zijn deel te verwerken maar hij beet door. Vandaag ziet hij gelouterd én met optimistische blik vooruit dat er is nog heel wat moois te beleven valt. Zijn persoonlijk statement voor jonge mensen die nog een leven voor zich hebben en met geloof en moed verder willen.
DE VOLLEDIGE INHOUD VAN DEZE WEBSITE IS EIGENDOM VAN OF VALT ONDER DE BEVOEGDHEID VAN Zuidburg CVBA. Zuidburg CVBA ZAL ZICH INSPANNEN OM DE INFORMATIE OP DEZE WEBSITE STEEDS ACTUEEL EN CORRECT TE HOUDEN, MAAR DOET GEEN UITSPRAKEN OVER OF GEEFT GEEN GARANTIES INZAKE DE VOLLEDIGHEID, NAUWKEURIGHEID OF GELDIGHEID VAN DE VERSTREKTE INLICHTINGEN EN BEELDEN OP DEZE SITE. Zuidburg CVBA IS NIET AANSPRAKELIJK VOOR DE INHOUD VAN DEZE INFORMATIE, HET VERTROUWEN OP DEZE INFORMATIE OF VOOR DE GEVOLGEN VAN HET GEBRUIK DAARVAN. AAN DE GEGEVENS EN BEELDEN, ZOALS DIE IN DEZE SITE WORDEN WEERGEGEVEN, KUNNEN GEEN RECHTEN WORDEN ONTLEEND, ZIJ WORDEN VRIJBLIJVEND VERSTREKT, ENKEL TER INLICHTING, ZONDER CONTRACTUELE VERBINTENIS OF GARANTIE VAN ONZENTWEGE. DEZE WEBSITE WORDT VERSCHAFT ALS EEN DIENST AAN DE BEZOEKERS ERVAN. Zuidburg CVBA BEHOUDT ZICH HET RECHT VOOR OM, TE ALLEN TIJDE EN VOOR OM HET EVEN WELKE REDEN, DE INHOUD VAN DEZE SITE TE VERWIJDEREN, TE WIJZIGEN OF AAN TE VULLEN ZONDER KENNISGEVING AAN OM HET EVEN WIE. * OPGEGEVEN PRIJZEN ZIJN EXCL. BTW, REGISTRATIE, NOTARISKOSTEN EN AANSLUITINGSKOST NUTSVOORZIENINGEN.
