Een positieve levenshouding is wat telt!

Ondernemen vraagt goeie wil en heel wat doorzetting.

Landbouwer in hart en nieren

Johan Dezeure (73j.) is de oudste zoon van negen kinderen. Zijn ouders Roger en moeder Astrid Vanneste hadden de handen vol en hielden er nog een druk sociaal leven op na. Het waren andere tijden, hard labeur op de boerderij werd afgewisseld met eenvoudige ontspanning en in het geval van vader Roger ook politiek engagement in z’n gemeente Izenberge (nadien omwille van de fusies in Leisele en Alveringem) én de provincie. Hun kinderen waren dit dan ook met de paplepel ingegeven. Sociaal leren functioneren in een gezin en een dorpsgemeenschap hoorde bij hun opvoeding.
“In onze familie was er van jongs af aan tijd voor sociaal leven. Naast school en het werk op de hoeve waren landbouwverenigingen en allerlei bijscholingen en cursussen, in functie van de landbouwerstiel, heel normaal”, vertelt Johan. Vader Roger had snel door dat boeren een kolfje naar de hand was van zijn oudste zoon Johan. Een jong fanaat in hart en nieren. Er werd een hoeve overgenomen met een langdurige pacht en het echte leven kon starten voor zijn oudste. Johan maakte zich het vak eigen met volle verantwoordelijkheid en klopte vele uren op de ouderlijke hoeve en op de nieuwe. Daarnaast maakte hij tijd voor de jongerenbeweging KLJ en dat leidde vlug naar een ander belangrijk onderdeel van het leven.

Gezin, geloof en engagement als één pakket

Eerst verliefd worden en vervolgens huwen was tijdens de vorige eeuw voor de hand liggend. “Voor iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel wel een flinke stap als 20-jarige”, vertelt Johan. “En toen ik Frieda De Baenst uit Stavele leerde kennen, leek mijn toekomst uitgezet. In 1971 stapten we in het huwelijksbootje en kon ik samen met mijn lieve vrouw in Vinkem de hoeve betrekken. We leerden de klappen van de zweep kennen op de boerderij en ook als gezin probeerden we steeds het positieve te zien.”
“Enkele negatieve ervaringen met ons melkvee betekende niet dat we het hoofd lieten hangen. We bleven verder bijscholen en investeren én profileerden ons als een moderne ‘speler’ met visie naar de toekomst.”
“Heel erg was het verlies van mijn echtgenote die op veel te jonge leeftijd stierf na een langdurige ziekte. Een periode van vallen en opstaan, hoop krijgen en uiteindelijk toch bezwijken. Van een snelle ommekeer in mijn leven als jonge weduwnaar met drie kinderen was weinig sprake. Met steun van mijn familie en de hulp van enkele jonge zussen, Familiehulp en het plaatselijke lerarencorps van het dorpsschooltje kon ik me uit de slag helpen. Het was een zware periode en gelukkig stond ik er niet alleen voor.”

Tegenslagen overwinnen en toch doorstarten

Door een brede kennissenkring en mijn engagement in KLJ-middens kwam er een andere vrouw op mijn pad want ik was pas jonge dertiger toen Frieda er niet meer was. Samen met Magda Veys kon ik het verlies in mijn vorige relatie beter plaatsen want zij had eveneens in dezelfde schoenen gestaan en was heel vroeg haar man verloren.
Mijn interesses brachten me bij heel wat andere mensen en groeperingen en stimuleerden om telkens opnieuw open te staan voor een nieuwe aanpak. Zo leerde ik Magda beter kennen en bewonderen en gingen we van start om ons nieuw grote gezin een extra boost te geven. Haar sterke moederwens maakte plaats voor vier extra kinderen.
“Mijn eerste drie kinderen en de vier kinderen uit mijn nieuwe relatie werden ‘onze’ kinderen en door fijne opbouwende gesprekken in open communicatie werden kleine misverstanden goed aangepakt en problemen vlot uit de weg geruimd”, zegt Johan met zekere trots.

Een tweede keer sloeg het noodlot toe

“Dat werd opnieuw een bijzonder emotionele en heftige periode… heel zwaar om te verwerken en boos om wat mij nu opnieuw overkwam. Ook deze keer kon ik met mijn geloof en mijn ondertussen volwassen kinderen heel wat moed putten uit de voorbije 25 jaar die ik met Magda had mogen samenleven”, mijmert Johan luidop.
“Mijn tweede vrouw was spiritueel en luistervaardig. Heel wat mensen met problemen konden bij haar terecht. We vulden elkaar goed aan zowel voor het werk op de hoeve als in onze gesprekken over ons gezin… Jammer dat het te snel voorbij was en ik haar op 53-jarige leeftijd heb moeten laten gaan.”
Het melkveebedrijf was een realisatie van hen beiden en samen met de zeven kinderen had het koppel genoten van sterk variërende activiteiten. Op een gelukkige en evenwichtige manier kunnen samenleven en toch de kans krijgen om persoonlijke interesses uit te oefenen was belangrijk voor dit paar.

Investeren in een zinvolle ‘oude’ dag

De hoeve te Vinkem (Beauvoorde) werd in 2011 overgenomen door zoon Pieter die samen met zijn echtgenote Tine het werk verderzet. Johan heeft echter nog heel wat energie over. Hij runt samen met zijn schoondochter enkele vakantiewoningen die zich bij de hoeve bevinden. Zo gaat hij op een zelfstandig manier verder met zijn leven. Als 73-jarige blijft ondernemen een noodzaak en neemt hij, nu als gepensioneerde, zoveel mogelijk het heft in eigen handen. Toch beseft hij dat, door wat hij eerder meemaakte, een goeie gezondheid noodzakelijk is en daar komt wel wat geluk bij te kijken.
Johan blijft echter zijn rustige zelf en kocht enkele jaren terug op de rand van Veurne een ruime assistentiewoning. In de woonappartementen Zuidburg, langsheen de Vaartstraat, met zijn grote groene zone middenin geniet hij van de rust maar beseft hij dat er een dag komt dat hulp noodzakelijk kan zijn. Als landbouwer waren de groene weiden nooit ver af en de herinnering aan het boerenleven blijft zo dichtbij. De momenten waarop Johan mijmert over zijn voorbije leven, zijn echtgenotes, zijn kinderen en zijn hoeve zijn nooit veraf…
Hij blijft vandaag zeer actief en is nog niet aan zorg toe. Denken aan morgen en plannen maken, getuigt van inzicht en zin voor realiteit. Johans agenda blijft goed gevuld want met zo’n grote familie valt er wel altijd iets te beleven. Ondertussen zijn er verschillende kleinkinderen bij die hij regelmatig wil zien.

Leven in complexe tijden!

Wie zich te veel zorgen maakt over wat de toekomst brengen kan, zou er een depressieve bui kunnen aan overhouden. Er zijn heel veel onzekerheden en vraagtekens. De toestand van het milieu voor onze kinderen, de oorlog in Oekraïne met daaruit volgend stijgende voedsel- en energieprijzen en nog heel veel andere moeilijkheden en problemen, doen twijfels rijzen over onze aanpak. Als enkeling kun je alleen maar toekijken en een heel klein beetje vegen voor eigen deur. Johan Dezeure kreeg zijn deel te verwerken maar hij beet door. Vandaag ziet hij gelouterd én met optimistische blik vooruit dat er is nog heel wat moois te beleven valt. Zijn persoonlijk statement voor jonge mensen die nog een leven voor zich hebben en met geloof en moed verder willen.